Voor mijn moeder

Mijn naam is Romy Kim van der Plas en ik ben 17 jaar oud .

De reden dat ik dit schrijf is omdat bij mijn moeder een jaar geleden Copd is geconstateerd, Wat hard was om te horen ook al had ik nog niet echt het besef dat het zo ver kon gaan met een persoon die zoveel voor je betekent

Ze is 8 Maanden in een verzorgingstehuis geweest om te revalideren. Het is toen alleen maar achteruit gegaan en is ze met een rollator gaan rijden, door de prednison is ze veel aangekomen waardoor het lastig werd om te gaan sporten. Het bezoeken van mijn moeder was pijnlijk maar ook fijn omdat ik zag dat ze het er ‘naar haar zin had’ met de mensen die daar ook revalideren, Elke keer dat ik weg ging kon ik geen gedag zeggen omdat ik wist dat ik weer een nacht zonder haar moest slapen en het nog zo lang duurde totdat mama thuis kwam.

Toen ze uit het verzorgingstehuis is gekomen is ze naar een revalidatie centrum in leiden gegaan, Waar ze in totaal 3 maanden heeft gelegen ( in de weekenden mocht ze naar huis als ze zich goed voelde, maar thuis deed ze ook niet zoveel omdat het niet haalbaar was om de normale dingen te doen die wij als ‘gezonde’ mens wel kunnen), In deze tijd hebben de dokters ook gezegd dat als het zo door gaat mijn moeder nog maar 1,5 jaar te leven heeft als ze niet in aanmerking komt voor de operaties, Pas sinds toen is het tot me doorgedrongen dat me moeder echt heel ziek is en de kleine dingen zoals; stofzuigen, koken, wandelen moeilijker waren dan dat ik dacht.

Toen mijn moeder in december naar huis mocht is de band met mijn moeder alleen maar beter geworden wat heel fijn is maar aan de andere kant ook verdrietig is omdat als de mogelijkheden niet konden er geen weg uit was en ik een sterke band heb die ik heb opgebouwd kapot gaat wanneer mijn moeder overlijdt

Toen ze thuis kwam is het alleen maar slechter gegaan en is ze ziekenhuis in ziekenhuis uit geweest. Ze hebben gekeken of ventieltjes werkte op me moeder haar longen om haar longblaasjes te laten uitrekken waardoor er meer lucht in kon maar dat was helaas niet mogelijk, Wat voor ons een hele erge tegenslag was omdat we er met heel veel hoop in gingen en we dit niet hadden verwacht.

We zijn in maart/april naar het ziekenhuis in Rotterdam gegaan waar we met een longarts gingen praten over de longtransplantatie die ze eventueel zou kunnen doen ( mits ze 20 kilo afviel en stopte met roken) dit was tevens het laatste hulpmiddel om me moeder te genezen van deze rot ziekte. De longtransplantatie nam veel risico’s met zich mee zoals; nierfalen, na een paar dagen toch overlijden of al tijdens de operatie overlijden etc. Dit bracht mijn moeder heel veel stress we hebben het er niet vaak over gehad omdat dit voor mij een lastig onderwerp is/was, omdat ik niet de wil van haar wil laten beïnvloeden door wat ik wil.

Sinds het ziekenhuis bezoek voor informatie over een longtransplantatie is mijn moeder 3 keer in het ziekenhuis geweest, De laatste keer ziekenhuis heeft me moeder toch bepaald dat dit niet is wat ze wilt en het vechten haar kapot maakt en ons ook. 2 maanden lang heeft ze gevochten met minder eten, sporten, afvallen, de goede dingen doen om in aanmerking te komen,

Wat voor ons kort lijkt is voor een persoon met deze ziekte een lange tijd. De strijd is opgegeven, Wat voor mijn stiefvader, mijn oma, onze lieve mensen om ons heen en mij heel lastig is . Ze heeft het eigenlijk nog niet opgegeven want tot op de dag van vandaag is ze nog steeds aan het vechten voor wat haar doel is; mijn stiefvader en mij gelukkig zien en ons geven wat we in haar ogen verdienen. Mijn moeder is een sterke vrouw en ze vecht tegen deze longziekte, Wij vinden het oneerlijk dat dit precies bij haar is overkomen maar wat we ook tegen elkaar zeggen is dat het gods wil is dat dit zo gebeurt en er een mooie plek in de hemel staat te wachten. Wij genieten van elk moment, en steunen elkaar waar bij nodig is.

Voor mijn moeder zal het niet op tijd zijn. Maar via deze weg wil ik vragen om mijn actie te steunen en te doneren zodat dit hopelijk in de toekomst niemand anders meer hoeft te overkomen  

Dank jullie wel

Romy